1 Haziran 2020 Ümran ile Nedim Dülger’in “Tapas Bar Rioja” adlı lokantayı işletmeye başlamalarının tam 10. Yılı idi. Davet ettiler, oğlum Şafak ile birlikte bu güzel başarıyı kutlamak için Soest’e, sonra hep birlikte Lippstadt şehrindeki “Tapas Bar Rioja” gittik. O gün dinlenme günüydü, “Tapas Bar Rioja” kapalıydı. Arka bahçedeki masaya oturduk. Nedim ve Ümran’a 10 yılda nereden nereye ve nasıl geldiklerini sordum. Nedim gülümsedi, “İşyerinin sahibi Ümran’dır, ben onun işçisiyim. Ümran anlatsın!” dedi. Hep birlikte gülüştük. Ümran konuşmayı, anlatmayı sever. Başladı anlatmaya:
“Dayı, bu lokantayı yoktan var ettik. Denizli Ticaret Lisesi’nde okurken Nedim’le evlenip Almanya’ya gideceğim, Almanya’da bulaşıkçılık yapacağım, sonra lokanta sahibi olacağım hiç aklıma gelmezdi! Hayatta insanın aklına gelmeyenler başına gelebiliyor.”
“Nasıl başardınız, nasıl yarattınız bu güzellikleri Ümran?”
“Dayı ben seni Honaz’da son kez 1976’da gördüm. Aradan 10 yıl geçtikten sonra 1986 Almanya’da tekrar görüştük. Sen bana ‘Ümran önce Almanca öğren, sonra bir işte çalış! Eve kapanıp kalma! Gurbete alışmak zordur, fakat yanında anlayışlı bir eşin var, zorlukları birlikte aşarsınız,’ demiştin. Dediğin gibi önce Almanca kursuna gittim. Almanca öğrendim. Bir kapalı spor salonunun temizlik işiyle başladım Almanya’da çalışmaya. Nedim fabrikaya gidiyor, ben akşamları temizlik işine gidiyordum. Sonra sırayla Çiğdem, Meltem ve Erdem’i dünyaya getirdim. Bir yandan onları büyüttüm, bir yandan da çalıştım.
Kendi çocuklarımın yanında Soest’te Alman bir avukat ailenin bebeklerine de baktım. Bu aile benim Almancamı geliştirmemde çok faydaları oldu. Avukat ailenin çocuğu büyüyünce bakıcılığı bıraktım. “Habana” adlı bir lokantada mutfakta işe başladım. Önce bulaşıkçılık yaptım, sonra fırın tarafını öğrendim, meraklıydım ve aşçının yemek pişirişine bakıyordum. Zamanla yemek pişirmesini öğrendim. Bir gün aşçı hastalanmış, işe gelmemişti. Lokanta sahibi “Ben ne yapacağım şimdi?” diye bana sormuştu. ‘Merak etmeyiniz! Ben yapabilirim,” dedim. Şaşırdı! Böylece beş yıllık bulaşıkçılıktan sonra aşçılığa terfi ettim. Bundan sonrasını Nedim anlatsın.”
Nedim aldı sözü:
“Dayı biliyorsun 2010 yılında işyerimiz kapandı. Yirmi yedi yıllık çalışmamın karşılığı olarak bana yirmi yedi bin euro verdiler. İşsiz kalmıştım. Hazıra dağlar dayanmaz. Mutlaka yeni bir iş bulup çalışmalıydım. Ümran’la uzun uzun ne yapacağımızı, ailemizi nasıl geçindireceğimizi konuştuk. Ben ne yapabilirdim? Bir ara moralim bozulur gibi oldu. Kendimi değil, çocuklarımızı düşünüyordum. Ümran “Üzülme Nedim! Ben kiraz bahçelerinde büyüdüm, taşlı tarlalarda taş topladım. İşin iyisi kötüsü olmaz! Gerekirse taş toplarım, bir değil iki temizlik işine giderim fakat çocuklarımı aç bırakmam!” dedi. Sağ olsun! Ümran hep umutludur, cesurdur, çalışmaktan korkmaz! Bulaşıkçılık ve aşçı yardımcılığı yaptığı bir gün eve geç geldi. Merak etmiştim. Ben sormadan kendisi anlatmaya başladı. Ümran anlatsın burasını!”
Ümran aldı sözü:
“Habana’nın eksi sahibi Vasili, Lippstadt şehrinde “Tapas Bar Rioja” adlı İspanyol lokantasını dört yıl boyunca işletmişti ve orayı satmak istediğini duydum. Vasili benim bundan önce 10 yıl boyunca birlikte çalıştığım patronumdu, lokantaları de hep iyi işliyordu. “Tapas Bar Rioja”yı satacağını duydum.
O akşam Nedim ile “Tapas Bar Rioja”yı alıp almamayı düşündük. Nedim ‘Alalım!’ dedi. Biliyorsun sana telefon açtım. ‘Dayı durum bu! Ne yapalım?’ diye sana sordum. Sen de ‘Hiç düşünmeyin! Hemen alın! Paranız yetmiyorsa, ben veririm,’ dedin. Senin desteğin bize güç verdi. Almaya karar verdik. Vasili ile oturup konuştuk. Yarısı peşin, yarısı borç olarak 1 Haziran 2010 tarihinde “Tapas Bar Rioja”yı satın aldık.
Nedim dış işlere, alışverişe, ben mutfağa, Çiğdem müşterilerle ilişkilere bakacaktı. Ben İspanyol mutfağını bilmiyordum. Vasili’nin yanında iki ay bedava çalıştım, bana İspanyol mutfağı hakkında bilgi verdi. İki ayda 100 çeşit İspanyol yemeğini yapmasını öğrendim. Fakat iki aylık öğrenmeyle aşçılık yapılamaz. İyi bir aşçımız vardı. Ben onun yardımcısı oldum. Böyle başladık işe.”
“Sonra?”
“Sonrasını Nedim anlatsın.”
“Dayı lokantayı satın almak kolaymış, işletmek daha zormuş! Çiğdem üniversiteye başlamıştı. Meltem ve Erdem liseye devam ediyorlardı. Ailecek işe sarıldık. Ben gündüzleri alışverişi yapıyor, Ümran saat 16.00’da mutfağa gelip hazırlığa başlıyor, servis saat 18.00’de başlıyor. Ben bulaşık ve fırın işlerine yardım ediyorum.
Bütün amacımız yemeklerin kalitesini yükseltmekti. Garsonlarımızın çoğu üniversiteli gençler. Garsonlarla ilişkileri Çiğdem ve Ümran üstlendi. İşletme ilkelerimizi belirledik:
“Tapas Bar Rioja” daima temiz olacak, yemekler daima taze ve kaliteli etlerden, sebzelerden yapılacak, müşterilere daima güler yüzlü davranılacak ve çalışanların ücretleri daima tam ve zamanında ödenecek. Lokantacılıkta temizlik, kalite ve sevgi çok önemlidir. “Tapas Bar Rioja” bir aile işletmesidir, çalışanların hepsi bu ailenin bireyleridir. Birinci yılda çok zorluk çektik. Sonra işler planlı bir şekilde yürümeye başladı. Müşterilerimizin çoğuyla tanıştık. Zamanla tanıdık müşterilerimiz sayısı arttı. Son yıllarda müşterilerimiz çoğunluğu tanıdık müşterilerdir. Son yıllarda mutfakta 6-7 işçi, servis kısmında 5-6 kişi olmak üzere hafta sonlarında toplam 12-13 kişi çalışıyoruz. Çiğdem üniversiteyi lokantada garsonluk yaparak bitirdi. Evlendi, işe girdi. Hafta sonlarında eşi Arda ile birlikte geliyor, “Tapas Bar Rioja”da çalışmaya devam ediyor. Meltem üniversiteyi bitirdi Almanca ve İspanyolca öğretmeni olacak. Erdem Makina mühendisliği okuyor.
“Tapas Bar Rioja” İspanyol lokantasıdır, fakat müşterilerimiz çoğu Alman olmak üzere her millettendir. “Tapas Bar Rioja” çok renkli, çok dilli, çok kültürlü ve çok çiçekli bir bahçedir. Yemeklerimize tuzu, baharatı ve bir de sevgimizi katarız. Sevgisiz yemeğin tadı olmaz!”
Nedim’in son cümlesini tekrarladım. “Sevgili Nedim sadece yemeklerin değil, sevgisiz hiçbir şeyin tadı olmaz! “Tapas Bar Rioja”yı bir aile işletmesi olarak sabırla, sevgiyle, dürüstlükle, müşterilere olan saygı ve sevgiyle on yılda büyüttünüz, geliştirdiniz, bugünlere getirdiniz. Sizleri kutlarım. Sizlerle gurur duyuyorum. Gelecek yıllar, geçmişten daha güzel ve bereketli olsun!” dedim.
***
Ümran, Müşerref Ablamın kızıdır, yeğenimdir. Almanya’daki tek yakın akrabamdır. 1965 yılında dünyaya gelmişti. Kucağıma aldığımda küçücük bir bebekti. Emine, Ümran, Huriye adlı üç kız ve Ali adlı bir oğlan dört kardeş büyüdüler, ana baba oldular. Ümran Denizli Ticaret Lisesi’ni bitirdi. Almanya’da Meslek Okulu’nu bitirmiş, dokuma makinaları üreten bir fabrikada teknisyen olarak çalışan Nedim Dülger ile evlendi.
Ümran kitap okumasını ve seyahat etmesini çok sever. Benim bütün kitaplarımın ilk okuyucularındandır. Okuduktan sonra değerlendirmelerini bana söyler, önerilerde bulunur. “Dayı, gittiğin yerlere beni de götür,” der. Tayland’a, Fransa’ya, İsviçre’ye, Hollanda’ya beraber gittik.
2019 yaz tatilinde Mardin, Midyat, Hasankeyf, Diyarbakır inceleme gezisi yaptık. Müzeleri, tarihi mekanları birlikte gezdik. Vakti oldukça okuma günlerime, toplantılarıma eşi Nedim ve çocuklarıyla birlikte gelirler.
1985’lerde Nedim çok uyumlu, anlayışlı bir genç idi. Türkiye’de evlendiler. Aile birleşimi ile Almanya’ya gelen Ümran’ın çevresine uyumunu kolaylaştırmak için yardımını, desteğini ve sevgisini esirgemedi. Ümran’ı Almanca kursuna gönderdi. Ödevlerini yapmasına yardımcı oldu. Ümran ve Nedim çocuklarını mutlu ve huzurlu bir yuvada sevgiyle büyüttüler. “Tapas Bar Rioja” onların ikinci evleri ve yuvaları oldu. Onların mutluluklarıyla, başarılarıyla ben de mutlu oluyorum. Sevgili Nedim ve Ümran “Tapas Bar Rioja”nın onuncu yılında sizleri kalpten kutluyor, sizlerle gurur duyuyorum.
İyi ki varsınız!
Bochum, 13 Haziran 2020 Dayın Kemal Yalçın